Bourgondisch avondje voor gedecimeerd Heren 2
-Heerhugowaard- Opnieuw waren de mannen van Heren 2 weer eens niet compleet. De afmeldingen varieerden van plotseling in de stofzuigerzak gevonden theaterkaartjes, een dagje in Praag rondrijden in een kanariegele Skoda Citigo dankzij een gewonnen prijsvraag, oppas spelen, en gewoon echt niet kunnen, zodat er slechts 6 namen op het wedstrijdformulier genoteerd konden worden. De stemming zat er wel direct goed in dankzij de ritmische klanken van NegerFM in de strijdwagen van de Olifant. Wanneer eenmaal de buitenwijken van Heerhugowaard bereikt zijn met zijn talloze niet ophoudende rotondes die Jokertje bijna nekken met de gedachte aan de gastronomisch correcte nawedstrijdse bitterballen komt dan eindelijk na vele minuten langs Almeriaanse huizenblokken de Waardergolf in beeld waar gestreden kan worden tegen streekgenoot Ardea.
De thuisploeg begint sterk aan de wedstrijd waar Alvoco juist even nodig heeft om de motor warm te laten draaien. Doordat de pass bij de Alkmaarders zo constant is als een onregelmatige menstruele cyclus hebben ze moeite aansluiting te vinden bij de Heerhugowaarders. Toch blijft Alvoco 2 lang in het spoor en zien steeds kans een fikse achterstand om te zetten in een niet zo fikse achterstand en dwingen de tegenstander zelfs tot het inbrengen van de winnaar van de Sergio Romero-lookalike om een kanteling te forceren. De Olifant is flink op dreef en scoort en blokt en zwiert jubelend met zijn slurf in de rondte. Toch zien de Alkmaarders net geen kans om in de slotfase door te zetten, waardoor de set verloren gaat (25-22).
In de 2e set blijkt dat de thuisploeg een onderhandse deal heeft gesloten met de netrand. Deze clandestiene tactiek blijkt flinke vruchten van de spreekwoordelijke boom af te werpen, want keer op keer wordt een gluiperige bal via de netrand in het veld van Alvoco gespeeld, waar de Alkmaarders niet veel anders mee kunnen doen dan als een zoutzak er naar te koekeloeren om er vervolgens bij neer te vallen (25-17).
Dan heeft Alvoco 2 in het volgende speldeel opeens de geest gekregen. De pass ligt nu zo constant als een zeer constant menstruele cyclus waar je de klok op gelijk kunt zetten. Hierdoor hoeft de Neanderthaler zich geen slag in de rondte te werken en kunnen de Olifant en met name Jokertje zich onderscheiden. Pinokkio laat ook van zich spreken door veelvuldig de Cycloop te imiteren ‘huh?!? waar is die bal nou?’. Even later is hij ook Oost-Indisch blind en ziet hij niet het indrukwekkende blok van de Neanderthaler op de Sergio Romero-lookalike. Ondanks Pinokkio’s goed gelukte imitatie van de afwezige Cycloop komen de Alkmaarders toch op een vrij geruststellende voorsprong (17-22). Dan stort het scorend vermogen plotseling ineen als een tampeloeres waar de Viagra net bij is uitgewerkt. De voorsprong wordt kleiner en kleiner, tot het moment dat ie zo klein is dat ie spontaan verandert in een achterstand (24-23). De bezoekers werken via Jokertje het eerste setpunt nog weg en verdienen zelfs zelf nog een setpunt, maar daarna is het toch alsnog gedaan (28-26).
Hierna is de pijp bij de Alkmaarders zo leeg als een niet goed werkend follikelstimulerend hormoon. Naarmate het einde van de wedstrijd in zicht komt, krijgen de bezoekers toch weer opeens een stijging in het spel door over te stappen op honkbal. Met tactische stootslagen met zijn slurf scoort de Olifant aan de lopende band en zet Alvoco 2 daarmee op het 1e honk. Ardea besluit ook mee te doen aan deze mooie sport en komt met een geslaagde vangbal op 1 uit. Een fraaie homerunserve onder het net zorgt ervoor dat de tegenstander op het 2e honk terechtkomt. Ondanks een inmiddels welbekende onderhandse tillende redding van de Neanderthaler met zijn even bekende knots kunnen de mannen op de honken toch niet over de thuisplaat gestuurd worden, zodat de punten in handen van de thuisploeg blijven (25-16).
Na afloop wordt er nog even gezellig op Bourgondische wijze nageborreld met gastronomische Van Dobben-bitterballen en dito Palmbier. Brekebeen en Jokertje geven Pinokkio nog even vaderlijk advies om zijn derde been op het juiste moment juist nog even tussen de deur te hangen om zo te voorkomen dat er binnen enkele maanden een klein Pinokkiootje de wereld gaat verkennen.