Historie Alvoco

Victorie

Het jaar voor de volledige fusie is er 1.5 jaar een samenwerkingsverband geweest onder de naam Victorie, om te kijken of het huwelijk zou slagen. In die periode zijn de eerste stappen  gezet op het gebied van de jeugd en de heren.

Geen gemakkelijk proces waar veel overleg is geweest tussen VCO en Katapult om het onder andere te hebben over de verschillen binnen de twee verenigingen en die zijn er geweest, het gemoedelijke van Katapult en het redelijk strak georganiseerde VCO, dat zijn twee volledig andere culturen die toch samen moeten optrekken.

Vooral voor de Katapult jeugd is het erg wennen geweest van kleine gymzaaltjes naar de grote massale Oosterhout, naar grote groepen kinderen weg uit de veilige omgeving en zo in het diepe gegooid, gelukkig is het allemaal goed gekomen en zien wij nog steeds de kids van toen op onze velden rondlopen.

Katapult

Alvoco is op 1 augustus 2007 ontstaan uit een fusie van de verenigingen Katapult en VC Oudorp. Katapult is ook ontstaan uit een fusie van Octopus en Velox in 1977.

Omdat onze vereniging in mei 10 jaar bestaat leek het de redactie een goed idee om eens terug te gaan naar het begin van onze jaartelling, 1977 dus. De eerste gang was naar het Alkmaars Gemeentearchief aan de Oudegracht. Tussen allerlei hobbyisten die stambomen onderzoeken zit je dan in oude jaargangen van de Alkmaarse Courant te snuffelen, eigenlijk ook stamboomonderzoek dus.

Nu staat er niet elke dag wat over volleybal in maar die krant moest ook vol dus kijk je vanzelf wat er verder in die tijd nog aan de hand was. We hebben het over het voorjaar, wie weet nog wat er toen op de voorpagina’s stond ? Daar gaat ie dan: de Menten affaire, de vliegramp op Tenerife, de treinkaping bij De Punt en dat was nog niet eens al het slechte nieuws. Plaatselijk was er aandacht voor een pyromaan die o.a. het GAB, Gros-2 en het Jan Arentz gebouw in de as legde en voor AZ ’76 dat 3e (van boven !) werd en daarna Jan Peters en Mladen Ramljak kocht. John Rep was te duur en Pier Tol mocht niet van zijn club.

Dit was een wat lange inleiding maar iedereen is weer terug in april 1977. Toen vierde Octopus het 25-jarig bestaan. In het daaraan gewijde artikel vertelde de toenmalige voorzitter Herman Holkers over het begin. Octopus was in 1952 voortgekomen uit de bedrijfsvolleybal vereniging DeDiViTo (De Dikke VingerToppen). Aanvankelijk met alleen een herenteam, het volgend jaar ook met een damesteam in de Nevobo competitie. De damesafdeling was afkomstig van gymnastiekvereniging De Halter. In die jaren was er ook een fusie met de vereniging Catapult, details daarvan werden verder niet gegeven. De hoogtepunten in het bestaan van Octopus waren de prestaties van het 1e damesteam in de eredivisie, het 2e team in de 3e divisie en het 1e herenteam in de eerste divisie. Gedurende 15 jaar werd ook het landelijk bekende Paastoernooi georganiseerd.

De tijden waren inmiddels veranderd, de financiële consequenties van het toernooi waren te groot geworden, het herenteam was in twee jaar teruggevallen naar de 3e divisie en de kosten voor de nationale competitie waren zo hoog geworden dat ze het zonder sponsor eigenlijk niet meer konden opbrengen. Het jubileum werd gevierd met een feestavond bij Meereboer in Oudorp en met een toernooi voor alle teams.

Over Velox stond niet zoveel in de kranten van die tijd, gelukkig heeft Sjors het archief van die vereniging nog. De RK volleybalvereniging Velox was opgericht in oktober 1958 door kapelaan Olsthoorn van de Don Bosco parochie en de heer Verheem, een bekende volleyballer van het Haarlemse Velox. Hoe RK de club was mag blijken uit enkele citaten uit de statuten van die tijd: “gewone werkende leden kunnen uitsluitend katholieken zijn van een goed godsdienstig en zedelijk gedrag, welke door het bestuur als lid zijn aangenomen nadat door de geestelijk adviseur het fiat is verleend.” En “de geestelijk adviseur is censor van een eventueel clubblad”.  Dat clubblad was er trouwens onder de naam “Het Vloksje”.

Binnen enkele maanden had de club al een daverende ruzie met de eerste RK vereniging Tempo die vond dat er onder haar duiven werd geschoten. Velox mocht alleen een jeugdafdeling oprichten, de senioren zouden aan Tempo overgedragen moeten worden. Velox verdedigde zich bij de Nationale Katholieke Sportbond van de diocesane raad van het bisdom Haarlem met een beroep op de grondwet (vrijheid van vereniging) en op het gezonde verstand. Op de totale bevolking van Alkmaar was voldoende ruimte voor een tweede vereniging gezien het aantal clubs voor andersdenkenden. Velox redde zich en Tempo werd in 1961 opgeheven wegens onvoldoende leden.

Bij Velox werd rond 1966 wegens teruglopend ledental en bestuurlijke problemen getracht te fuseren met de voetbalverenigingen RKAFC  en Flamingo’s, dit ging uiteindelijk niet door en bij het tienjarig bestaan was de club er weer helemaal bovenop.

De sportieve prestaties waren in die tijd het bereiken van de 3e divisie door het 1e damesteam en de promotieklasse door dames 2, heren 1 en heren 2. De trainers van de selectieteams waren achtereenvolgens Hans Bunjes en Rein de Wit.

Wat waren de sportieve resultaten van de beide clubs in dat seizoen 76-77 ? De dames 1 van Octopus waren op de voorlaatste plaats in de eredivisie beland en moesten een promotie-degradatie wedstrijd spelen tegen Longa uit Lichtenvoorde. De kop van het verslag de volgende maandag luidde: “Octopus ten onder door zenuwen”. Als je de setstanden bekijkt (14-16, 16-14, 12-15 en 5-15) dan moet je je dat ook kunnen voorstellen. Het team bestond uit Gerda en Ineke Rensen, Elly Over, Margriet Brandsma, Marjan Liefting, Margot Sundermeijer, Annelies Kraakman en Annelien Kooiman. De trainer was Gerard Verhalle, hij stopte dat seizoen.

De ellende was nog niet afgelopen, het 2e team degradeerde uit de 3e divisie en de heren konden zich ternauwernood handhaven in de 3e divisie. Verder waren er nog herenteams in de 1e, 2e en 3e klasse en damesteams in de 1e, 2e en 3e klasse.

Bij Velox deden de teams het wel goed. De dames 1 misten net de promotie naar de 2e divisie in promotie-degradatie wedstrijden tegen MVC Maassluis en Interlance Zaan. Verder hadden ze damesteams in de 1e klasse en twee in de 2e klasse en een herenteam in de 1e klasse. Het eerste damesteam bestond uit Marjan Groot, Jeanet de Wit, Kitty Prins, Marjan Wessel, Truus Bilars, Jacinta Termaat, Tineke Trompert en Karin Apeldoorn.

We hebben het nu wel over de fusie gehad maar in de pers was daarover tot juni nog niets geschreven. Alleen in april plaatste Holkers in een interview de losse opmerking “we hebben zelfs aan een fusie gedacht”. In 1975 waren er ook al voorstellen gedaan door Octopus maar die waren door het Velox bestuur nog afgewimpeld. Men verwachtte daar problemen bij de omschakeling van een recreatieve naar een topsport vereniging, met name de financiële gevolgen daarvan en ook was de naamswijziging een argument.

Op 24 mei 1977 werden de besturen het wel eens. De beide clubs verkeerden ongeveer in hetzelfde schuitje. Volleybal was in Alkmaar een teruglopende zaak, het aantal leden nam af. Holkers (de voorzitter van Octopus) was al langer een bekend voorstander, hij stelde dat zonder bundeling van krachten volleybaltalent verloren zou gaan. Bij blessures of stoppen van spelers en speelsters in hogere teams moet teruggevallen kunnen worden op lagere teams die dan uiteraard niet veel lager moeten spelen. Overigens vond hij Alkmaar in vergelijking met andere plaatsen waar ze speelden, niet erg volleybal-minded. Hij verwachtte door de fusie meer aandacht aan de jeugd te kunnen geven, met name door goede trainers. Ten aanzien van de sponsoring bestonden nog wat reserves, het is gevaarlijk als je daarvan afhankelijk bent en de sponsoring stopt.. Aan de andere kant blijf je als niet gesponsorde vereniging spelers opleiden die daarna door rijkere clubs worden weggelokt (Ruud de Wit, Martin de Groot).

De besturen waren het nu wel eens maar uiteindelijk beslissen de leden toch. Op 15 juni gingen de Velox leden voor 80% met het bestuur mee. Op 23 juni zou Octopus moeten volgen maar omdat er te weinig leden aanwezig waren kon er geen besluit worden genomen. Bij de tweede poging op 28 juli was het wel voor elkaar, de beslissing was unaniem. Omdat daar eigenlijk wel op gerekend was werd de oprichtingsvergadering direct daarna belegd. Het eerste bestuur bestond uit voorzitter Joop de Lange, secretaris Sjors Bankert en penningmeester Truus Massing.

Het grootste probleem was vervolgens de nieuwe naam. De voorstellen waren o.a. Starting, VV Alkmaar ’77, Vecto, Velocto, Katapult en Network. Beide laatste namen bleven na de eerste ronde over en zoals iedereen inmiddels weet won “Katapult”. Deze naam was overgenomen van de voorloper Catapult, alleen de “C” sneuvelde als gevolg van de vooruitgang. De clubkleuren waren geen probleem, beide clubs speelden al in het blauw.

De competitie 77-78 begon met 8 senioren herenteams en 8 senioren damesteams. Het 1e damesteam was het oude Octopus team, aangevuld met Jeanet de Wit en Trudy van Zelm. De trainer was Peter Over. Het 1e herenteam bestond uit trainer/speler Mart Radsma, John Jonkers, Peter Duyff, Jan Stam, Harry Nonhebel, Jan Daalmeijer, Piet Termaat en Pieter Koolwijk. Peter Duyff was ook de jeugdtrainer.

De resultaten in het eerste seizoen waren daverend. Dames 1 werd kampioen van de 1e divisie en promoveerde naar de eredivisie. De laatste wedstrijd wonnen ze van Olympus Sneek dat daardoor beslissingswedstrijden moest spelen om degradatie naar de 2e divisie. Dames 2 werd met grote voorsprong kampioen in de 3e divisie en dames 6 won alles in de 3e klasse en was dus ook kampioen. Van de heren werd het 8e kampioen in de 3e klasse. Ook de meisjes junioren werden kampioen. Alleen heren 6 viel wat uit de toon door uit de 2e klasse te degraderen met min 2 punten. Dames 5 en 8 werden 2e en promoveerden door beslissingswedstrijden naar resp. 1e en 2e klasse. De overige teams speelden ongeveer in de middenmoot van hun klasse.

Eén zwaluw maakt echter nog geen zomer en uit het verloop van de volgende jaren blijkt dat het toch niet echt wilde zomeren. In ’79 werd het 1e damesteam teruggetrokken uit de eredivisie omdat er niet voldoende speelsters van niveau overbleven. Vanuit de 2e divisie kwamen ze in ’81 weer terug in de 1e divisie maar het gat met de lagere teams was erg groot geworden en dat leidde in ’86 weer tot terugtrekken toen enkele speelsters vertrokken na in de competitie op de 4e plaats te zijn geëindigd. Bij de heren ongeveer hetzelfde verhaal. In ’81 promotie naar de 2e divisie maar na twee opeenvolgende degradaties vertrokken daar ook zoveel spelers dat in ’84 het team uit de promotieklasse werd teruggetrokken.

Het is niet de bedoeling er een treurig verhaal van te maken. Dat het geen zomer is wil niet zeggen dat de ijstijd is aangebroken. Wat betreft topsport kunnen we wel vaststellen dat het niet gelukt is, bij ons niet en in de hele regio niet. Holkers had dus toch gelijk. Voor de mensen die er nu zijn, wij dus, is het natuurlijk zaak om te zorgen dat iedereen kan volleyballen op het niveau dat hij of zij graag wil. Uit het feit we allemaal hier bij de club zitten leid ik af dat we vinden dat dat bij Katapult kan. Laten we dan ook met z’n allen de schouders er onder zetten, het beste beentje voor zetten, rechtop in de wind, …. kortom, ik feliciteer ons allemaal met onze verjaardag en in 1997 spreken we elkaar weer. Op naar de tweeduizentiger jaren.

PS

Foto's van vroeger staat op de site van oud-trainer Peter Over

VC Oudorp

Volleybal Club Oudorp was een volleybal club met de oorsprong in de Oudorp opgericht in 1973 door een groep enthousiaste volleyballers die onder leiding van een trainer een  balletje gingen slaan onder de werknaam ´Dan maar het net in´.  Uiteindelijk werd de vereniging opgericht onder de naam VCO.

De eerste jaren werd getraind in Sportzaal Oudorp aan de Amstelstraat. De 1e voorzitter (en oprichter) was Co Velthuis, onder zijn leiding groeide de vereniging gestaag.

Begin jaren 90 waren er 5 dames en herenteams en een bloeiende recreanten en jeugdafdeling. Daarnaast was het Internationale Volleybaltoernooi tijdens het pinksterweekend een fenomeen. Met teams uit Bath (Engeland), Hasselt/Kermt (Belgie), Troy (Frankrijk), Tatabanja (Hongarije) en Darmstadt (Duitsland) werd er gedurende 2 dagen om de hoogste eer gestreden in de Meent, de Hoornse Vaart en de laatste keer (2005) in sporthal de Oosterhout.

In de 2e helft van de jaren 90 werd de club geleidelijk steeds kleiner, in lijn met de trend in de gehele volleybalregio. Eind jaren 90 werd samengegaan met EMM uit Alkmaar en begin de vereniging weer langzaam te groeien. Met het opzetten van een nieuwe jeugdafdeling in 2000, begint VCO aan een nieuwe periode van groei en verjonging.

De stap naar de Oosterhout is een belangrijke mijlpaal voor de vereniging, na al die jaren trainen in verschillende kleine sporthallen, eindelijk een eigen honk met een eigen kantine.